Odrobaczania to regularne podawanie zwierzakowi środków przeciwpasożytniczych w celu pozbycia się i przyeczyśpienia organizmu z ewnetualnych robaków. Niestety środki te nie chronią pupila przez określony czas jak w przypadku szczepionki, dlatego nie można tu mówić o działaniu prewencyjnym. Robaki pojawiają się niemal u wszystkich psów w różnym okresie życia. Każdy spacer to przecież eksploatowanie terenu, wąchanie, lizanie a czasem i łapanie w pysk różnych skarbów. Także kontakt z innymi zwierzętami na zewnątrz może przyczynić się do dostania się pasożytów do ich żywiciela a naszego czworonoga. Dlaczego tak istotne jest regularne odrobaczanie? Jak i kiedy je wykonać?
Dlaczego psy trzeba odrobaczać?
Pasożytów, które zagrażają czworonogi jest naprawdę sporo. Pasożytnictwo jest formą, gdzie uczestniczy pasożyt i jego żywiciel. Pasożyt taktuje żywiciela jako swoje środowisko życia, jak i pożywienie. Pasożyty dzielą się na zewnętrze i wewnętrzne, jednak w kontekście odrobaczania mówimy o endopasożytach (wewnętrznych). Zaliczają się do nich pasożyty jelitowe i pozajelitowe.
Pasożyty oddziałują na organizm żywiciela niekorzystnie powodując szereg zmian zdrowotnych, obniżając odporność.
Pasożyty dzielą się na ektopasożyty (zewnętrzne) i endopasożyty nazywane inaczej robakami jelitowymI. Pasożyty zewnętrzne żerują na skórze lub skóry żywiciela żywiąc się krwią lub martwym naskórkiem. Do tej grupy zaliczamy pchły, komary, kleszcze, wszy, nużeńce, meszki czy świerzbowce. Do endopasożytów, czyli tych,które bytują w środku naszego czworonoga można zaliczyć między innymi tasiemce, tęgoryjce, lambie, kokcydiozę, włosogłówki i wiele innych. Miejscem docelowym ich długich migracji jest układ pokarmowy żywiciela. Najczęściej wybierają jelito cienkie, ale zdarzają się także inne organy wewnętrzne jak płuca, tchawica czy serce. Pasożyty te przechodzą cykl rozwojowy przez wiele dni przemieszczając się po organizmie żywiciela wraz z krwią. Jeśli trafią do innych organów, gdzie nie mogą się rozwijać to zapadają w uśpienie i dopiero po czasie się uaktywniają – na przykład podczas ciąży suki czy laktacji. Robaki produkują ogromne ilości jaj, które później wraz z odchodami żywiciela trafiają do środowiska, gdzie czyhają na kolejnego, nowego żywiciela. W ten sposób mogą przetrwać w środowisku nawet kilkanaście miesięcy.
Skąd psy mają robaki/pierwotniaki
Psy, jak i inne zwierzęta stykają się z pasożytami częściej niż ludzie. Wynika to z nich trybu życia i tego, że ich pysk ma kontakt bezpośrednio z zakażonym podłożem. Pasożyty mogą znajdować się w nie posprzątanym przez właścicieli kale, lub kale psów dziko żyjących, ślimakach, ale także skażonej glebie czy wodzie. Mogą także znajdować się w innych zwierzętach typu gryzonie czy ptaki, które mogą dostać się do organizmu żywiciela wraz z zjedzonymi, zainfekowanymi gryzoniami. Niestety nie jesteśmy w stanie w stu procentach ochronić naszego czworonoga przed kontaktem z robakami, ponieważ nie mamy pewności, gdzie one się znajdują. Wiele z nich jest także niezwykle odpornym na warunki zewnętrzne, przez co są w stanie przerwać w środowisku nawet kilka lat czekając na swojego żywiciela. Zwierzęta, które mają kontakt z innymi psami czy zwierzętami bardziej narażone są na pasożyty. Także te, które wychodzą na trawę czy do miejsc publicznych, nawet bezpośredniego kontaktu z innymi przedstawicielami. Dlatego nawet zabierając psa na rutynowy, krótki spacer narażamy go na kontakt z jajami pasożytów, które mogą znajdować się wszędzie. Pamiętajmy, że spacer to konieczność i nie da się uchronić psa przed tym. Ważna jest więc systematyczna profilaktyka.
Psy i szczeniaki z hodowli
Psy przebywające w większej grupie są bardziej narażone na wystąpienie pasożytów, ponieważ gdy jeden będzie je miał z dużym prawdopodobieństwem zarażą się także inne. Szczeniaki są szczególnie narażone na pasożyty ze względu na obniżoną odporność, jak i larwy drzemiące, które mogą znajdować się w matce. Niestety, nie każdy pasożyt uaktywnia się od razu. Wiele z nich zagnieżdża się w organizmie czworonoga tak zwane larwy drzemiące i czekają na odpowiednią chwilę i bodziec, który ich wybudzi. Takim bodźcem są na przykład hormony podczas ciąży co może doprowadzić, że larwy uaktywnią się i zaczną migrować po organizmie pupila dostając się tym samym do płodów. Inną taką sytuacją jest laktacja, gdzie szczeniaki mogą zarazić się poprzez picie mleka. Niestety nie da się przed tym uchronić zarówno suki, jak i szczeniaków, ponieważ larwy drzemiące odpowrne są na środki pasożytniczobójcze. Wówczas konieczne jest odrobaczanie suki bezpiecznymi środkami w czasie ciąży, jak i w raz ze szczeniakami.
Profilaktyka
Profilaktyka to zabiegi, które mają na celu zapobiec wystąpieniu chorób. Systematyczne odrobaczanie psa to jedna z najważniejszych profilaktycznych działań, jakie należy powtarzać, aby dbać o zdrowie czworonoga. Ale i stosując działania profilaktyczne nie mamy 100% pewności, że nasz pupil nie złapie pasożytów. Odrobaczanie to podanie środków farmakologicznych w celu pozbycia się i zabicia zewnętrznych, jak i wewnętrznych pasożytów bytujących w organizmie psa.
Szczepienie
Niestety nie istnieją szczepienia przeciwko pasożytom, które chroniłyby czworonoga przed ich inwazją. Można jednak zaszczepić psa chroniąc go przed boreliozą i innymi chorobami odkleszczowymi. Jest to jednak ochrona przed chorobami, które te insekty przenosząca a nie przed samymi insektami. Nie jest to także ochrona przeciw pasożytom wewnętrznym.
Tabletki
Tabletki to jeden z najskuteczniejszych preparatów, które chronią czworonoga przed pasożytami wewnętrznymi. Są także tabletki, które chronią przed pasożytami zewnętrznymi zapewniając ochronę przed kleszczami czy pchłami na dany okres czasu według zaleceń producenta. Po upływie czasu pies traci ochronę i konieczne jest powtórzenie podania tabletki
Mycie psa
Szampony przeciw pasożytom to forma przeciwko ektopasożytom, czyli pasożytom zewnętrznym.
Takie szampony mają działanie odstraszające. Dzięki zawartym naturalnym składnikom jak olejek neem znany ze swoich właściwości odstraszających pchły, wszy i inne owady.
Szampon przeciwpasożytniczy działa w chwili jego zastosowania, nie gwarantuję ochrony przez kolejne dni.
Nie można kąpać psa podczas odrobaczania, jeśli stosujemy środki odrobaczające prosto na skórę czworonoga w postaci kropelek czy sprayów. Kąpiel wówczas mogłaby zmyć preparaty prosto na skórę wpływając na ich działanie.
Obroże
Obroża przeciwpasożytnicza jest prosta w użyciu, a do tego dodatkową zaletą jest długi czas działania. Jednak jest to wyjście chroniące przed pasożytami zewnętrznymi, nie chroniąc czworonoga przed działaniem pasożytów wewnętrznych. Obroże działają przeciwko pchłom i kleszczom zazwyczaj przez okres aż do 8 miesięcy. Niektórych ochrona wynosi jedynie 4 tygodnie, dlatego warto zwrócić na to uwagę podczas zakupu. Obroża jest bezwonna i wodoorpodna. Aby produkt był jak najbardziej skuteczny powinien być dopasowany do wagi czworonoga i ściśle przylegać do skóry zwierzaka. Sam produkt nie przeszkadza im w funkcjonowaniu. Jednak, jeśli opiekun posiada nadwrażliwą skórę to lepiej wybrać inny produkt jako ochronę przed insektami zewnętrznymi. Obroże przeciwpchelne i przeciwkleszczowe posiadają w swoim składzie substancje zwalczające insekty, między innymi środek insektobójczy czy odstraszający.
Objawy zakażenia robakami u psa
Robaki mogą dotknąć czworonoga na każdym etapie rozwoju i w każdym wieku. Dzieję się tak ponieważ najczęściej do zakażeń dochodzi przez pysk psa, a to przecież on odgrywa kluczową rolę w psim życiu. Pozwala poznawać okolicę, wąchać, dowiadywać się nowych, istotnych dla niego wiadomości. Najczęściej więc dochodzi do zakażenia przez przewód pokarmowy
Objawy mogą różnić się od siebie w zależności od poszczególnych osobników i tego jak znoszą zarażenie przez endopasożyty, a także jaki to rodzaj pasożytów. Jednak najczęściej obserwuje się szereg objawów, które mogą świadczyć o bytowaniu nieprzyjacieli w naszym czworonogu. Warto pamiętać i mieć na uwadze, że nie wszystkie robaki będą widoczne w kale co nie oznacza, że nasz pupil z nimi się nie zmaga. Zespół objawów, które mogą występować różni się w zależności od fazy rozwoju pasożyta, miejsc stadiów, a także kondycji psa, wieku czy chorób współistniejących, które mogą osłabiać jego organizm.
Do najczęstszych objawów zalicza się:
- apatia
- wymioty
- biegunka
- zaparcia
- odksztuszanie
- utrata wagi
- problemy z sierścią
- podrażnienia odbytu
- robaki widoczne w kale
- saneczkowanie – charakterystyczne pocieranie odbytu o ziemię
- bladość błon śluzowych
- kaszel
Po objawach jesteśmy w stanie stwierdzić czy nasz czworonożny przyjaciel może borykać się z robakami. Jednak ostateczną diagnozę zawsze stawia lekarz weterynarii na podstawie dokładnego wywiadu z opiekunem i po badaniu próbek kału psa, ponieważ te objawy mogą świadczyć także o wielu innych poważnych chorobach całego organizmu. Niekiedy także nawet robaki w dużych ilościach mogą nie dawać widocznych objawów.
Jeśli zaobserwowałeś lub obawiasz się, że Twój czworonożny przyjaciel może mieć robaki skonsultuj się z lekarzem weterynarii i pobierz kał do badania, który potwierdzi lub wykluczy ich obecność. W tym celu próbki należy pobierać raz dziennie przez okres trzech dni. Pobrane próbki świeżego kału należy przechowywać w szczelnie zamkniętym pudełku w lodówce. Po trzech dniach materiał należy przekazać lekarzowi weterynarii, który przekaże do laboratorium w celu dokładnego zbadania. Takie badanie nie tylko potwierdza lub wyklucza obecność pasożytów, ale także jest w stanie stwierdzić dokładny rodzaj.
Pasożytów nie można lekceważyć. Są to robaki, które mogą przynieść wiele spustoszenia w organizmie czworonoga a nie leczone prowadzić do wielu poważnych problemów zdrowotnych, wyniszczenia organizmu a nawet i śmierci. Podczas leczenia pasożytów ważne jest zachowanie odpowiedniej higieny
Rodzaje robaków u psów
Pasożyty to częsta przypadłość, która dotyka zwierzaka chociaż raz w życiu. Psiaki narażone są wszędzie bez znaczenia ma tutaj wiek, płeć czy rasa. Robaki dzieli się na wewnętrzne i zewnętrze. Pasożyty wewnętrzne atakują jelita, układ krwionośny, serce, płuca czy tchawice. Pasożyty zewnętrzne bytują na czworonogu – na przykład na jego sierści.
Pasożyty wewnętrzne to między innymi:
Glista psia – To najczęściej występujący pasożyt, który dotyka również szczeniaki. Należy do grupy nicieni i ma charakterystyczny niciowaty wygląd. Postać dorosła może osiągać nawet do 15 centymetrów długości. Bytują one w jelicie cienkim. W środowisku jaja mogą przetrwać nawet kilka lat czekając na żywiciela.
Nasilenie objawów zależy od wieku psiaka oraz okresu inwazji pasożyta. Do najbardziej charakterystycznych objawów zalicza się brak apetytu, wymioty, biegunkę ze śluzem, zaparcia, utraty masy ciała, niedokrwistości, silnego bólu brzucha, zmian na sierści. U szczeniaków widoczne jest znaczne rozdęcie i powiększenie brzucha. Nieleczone mogą doprowadzić nawet do śmierci czworonoga. Człowiek także może zaradzić się glistą, dlatego tak ważne jest zbieranie psich odchodów co ogranicza zanieczyszczanie środowiska, mycie owoców i warzyw, mycie rąk przed posiłkiem, mycie rąk po kontakcie z nieznanym psem, niekarmienie dzieci w miejscach publicznych bez wcześniejszego umycia rąk w miejscach jak plac zabaw, gdzie styczność mieliśmy z nieznanymi przedmiotami.
Tasiemiec psi – Tasiemiec psi to rodzaj pasożyta, który często atakuje naszych czworonogów. Zwierzęta mogą zarazić się poprzez zjedzenie nosiciela – na przykład pchły lub wszołów lub zjedzenie zakażonego mięsa. Oprócz standardowych objawów zakażenia robakami – typu biegunka, wymioty, utrata masy ciała mogą występować również drgawki i anemia. Pogarsza się także stan jakości okrywy włosowej. Często można także zaobserwować saneczkowanie, czyli tak zwane pocieranie odbytem o podłoże. Tasiemiec wywołuje silny świąd odbytu a w niektórych przypadkach także prowadzi do zapalenia odbytu. Tasiemiec psi atakuje najczęściej psy dorosłe, rzadko szczenięta czy psy młode. Robaki te przyczepiają się do błony śluzowej jelita, utrudniają trawienie pokarmu oraz wchłanianie się substancji odżywczych. Metabolity mogą wywołać zaburzenia neurologiczne u żywiciela. Tasiemce są zdolne przeżyć w żywicielu nawet przez kilka lat.
Nieleczone są zdolne przetrwać w żywicielu nawet kilka lat. Do rozpoznania inwazji tasiemców pomocne są badania kału w poszukiwaniu jaj i członków pasożytów. Możliwe jest zaobserwowanie tasiemców w okolicy odbytu lub w kale czworonoga.
Tęgoryjec – W porównaniu z glistami i tasiemcami to niewielkie robaki. Posiadają w torebce gębowej ząbki, za pomocą których przyczepiają się do ścianki jelita cienkiego, dzięki czemu mogą pobierać krew. W Polsce są bardzo pospolite, przez co często dochodzi do inwazji u psów. Inwazje o małej częstotliwości często przebiegają bezobjawowo, przez co nie widać, że nasz pupil się z nimi zmaga. W przypadku większej inwazji tęgoryjec objawia się niedokrwistością, która niestety często doprowadza nawet do śmierci zwierzaka. Oprócz tego można zauważyć apatię, biegunkę oraz błony śluzowe o bladym zabarwieniu. W rozpoznaniu stosuje się badanie kału, w którym poszukuje się jaj pasożytów. Niestety, leczenie niekiedy może sprawić problem, jeśli w ciele pupila zalęgły się larwy drzemiące, które odporne są na rutynowe odrobaczenia. Pupil zarazić się może przez skórę, drogę pokarmową i drogę śródmaciczną.
Przywra – To pasożyt, który bytuje w przewodach żółciowych, ale także trzustce i jelicie cienkim. Przywra może występować w kilku różnych rodzajach, a każdy z nich odpowiedzialny jest za procesy w innym układzie. Osiągają od 7 do 12 mm. Jej żywicielem są ślimaki i ryby słodkowodne, a więc do zakażenia musi dojść poprzez zjedzenie odpadów rybnych lub ślimaka. Dużym błędem jest podawanie odpadów z ryb nie mając pewności, że nie są one zakażone. Przywra charakteryzuje się problemami z wypróżnieniem, utratą masy ciała, niedokrwistość, zahamowanie wzrostu szczeniąt, niewydolność wątroby, żółtaczka
Kokcydioza – Pasożyty wewnątrzkomórkowe bytujące w przewodzie pokarmowym. Choroba ta dotyka wiele gatunków zwierząt w tym głównie ptaków wolno żyjących i ferm drobiarskich. Kokcydioza występuje w wielu różnych rodzajach, a do dnia dzisiejszego nie zostały zbadane i opisane wszystkie. Kokcydioza wywołuje stan zapalny błony śluzowej jelita cienkiego. Powoduje silne biegunki. W kale może pojawiać się również krew. Oprócz tego może dojść do osłabienia organizmu, bolesności brzucha, anemia i utrata apetytu. Spotykane są także problemu układu oddechowego czy nerwowego.
Największe ryzyko zakażenia występuje wśród młodych osobników i tych, których odporność jest osłabiona.
Włosogłówka – To niewielki nicień, który bytuje w jelicie grubym. Wydalone jaka poza żywicielem mogą przetrwać kilka lat, czekając na nową ofiarę. Do zakażenia dochodzi poprzez zjedzenie jaj. Są odporne na czynniki zewnętrzne. W jelicie uwalniane są larwy, które przebijają się przez ścianę jelita, gdzie rozpoczynają swój rozwój. Następnie dostają się do światła jelita grubego. Włosogłówka żywi się krwią przez co wywołuje niedokrwistość. Ich wydzieliny toksyczne i źle oddziaływają na żywiciela. Objawami obecności włosogłówki jest krwista biegunka, śluz w kale, utrata masy ciała, anemia, zahamowanie wzrostu oraz ogólne osłabienie organizmu. Rozpoznanie polega na badaniu kału. Zapobieganie inwazji włosogłówki jest ciężkie, ponieważ jaja cechują się dużą odpornością na warunki środowiskowe. Jeśli pojawiła się w miejscu, gdzie przebywa wiele psów to wówczas koniecznie może być nawet usunięcie górnej warstwy gleby, gdzie ukryte są jaja.
Lamblia – Giardia – Giardia to wiciowiec, który występuje na całym świecie. Zakażenie obejmuje dwunastnicę i jelito cienkie. Do zakażenia dochodzi przez kontakt z zarażonymi odchodami czy poprzez skażoną wodę. Przyczynia się do poważnych zaburzeń ze strony przewody pokarmowego. Objawia się biegunką, utratą masy ciała, śluzem w kale, sennością a także zahamowaniem wzrostu czy obniżoną odpornością. Rozpoznanie zachodzi poprzez badanie kału metodą flotacji lub testem immunologicznym. Lamblią może zarazić się także człowiek.
Nicienie sercowe – Psy narażone są nie tylko na pasożyty, które żyją w ich jelitach, ale także na robaki, które mogą zagnieździć się w innych częściach jak płuca czy naczynia krwionośne. I właśnie w naczyniach krwionośnych w tętnicy płucnej i sercu osiedlają się nicienie sercowe.
Nicienie płucne – Nicienie płucne przenoszone są przez ślimaki, które pełnią funkcję żywicieli pośrednich. Niektóre psy mają tendencję do lizania lub zjadania ślimaków. Jeśli zjedzą ślimaka zakażonego wówczas larwy dostają się do ciała żywiciela do jelita. Następnie larwy migrują poprzez naczynia krwionośne do oskrzeli, tchawicy czy tętnicy płucnej. Te pasożyty wywołują kaszel, z którym są wydalane a następnie znowu połykane.
Pasożyty zewnętrzne:
- Pchły
- Kleszcze
- Wszy
- Wszoły
- Kleszcze
- Świerzbowce
- Nużeńce
Jak pies zaraża się robakami?
Psiak może zarazić się robakami wszędzie. Najczęściej dochodzi przez zakażenie drogą pokarmową przez kontakt z jajami pasożytów, które mogą znajdować się w ziemi, wodzie, krzaku czy odchodach innych zwierząt. Do zakażenia może dojść także przez pchły, dlatego ważna jest także profilaktyka przed tymi insektami. Psy mogą zarazić się jedną z dróg:
– drogą pokarmową – to najczęstsza droga, która robaki dostają się do organizmu czworonoga. Do inwazji może dochodzić poprzez zjedzenie pasożyta z zanieczyszczonym pokarmem lub wodą, ale także roślinami, gryzoniami, ptakami, odchodami innych zwierząt czy zakażonymi pchłami.
- droga śródmaciczna – szczeniaki mogą urodzić się już z robakami zarażając się pasożytami od matki podczas życia płodowego. U suki mogą znajdować się nieaktywne larwy, zwane inaczej “drzemiącymi”. Takie larwy nie są zabijane przez leki przeciwpasożytnicze. Podczas ciąży i wydzielania hormonów dochodzi do uaktywnienia się larw i ich wędrówki, gdzie dochodzi do zakażenia płodu.
- droga laktogenna – w czasie laktacji i karmienia szczeniaków wydawane są larwy pasożytów, przez co może dojść do zakażenia szczeniaków
- kontakt bezpośredni – ta droga dotyczy pasożytów zewnętrznych
Leczenie/odrobaczanie psa
Na rynku weterynaryjnym dostępne jest kilka różnych preparatów na odrobaczanie, dzięki czemu każdy opiekun może znaleźć formę najbardziej mu odpowiadającą. Pierwsze odrobaczanie podaje się już szczeniakom, ponieważ niemal 100% boryka się z pasożytami już w tak młodym wieku. Pierwsze odrobaczanie podaje się już w 2 tygodniu życia, a następnie do 2 tygodnie aż do 2 tygodni po odsadzeniu szczeniaków od matki. Po ukończeniu pół roku należy odrobaczać średnio co 3 miesiące.
Suki ciężarne powinny być odrobaczane w 40 i 55 dniu ciąży. Suki karmiące odrobaczane powinny być wraz z pierwszym odrobaczeniu szczeniąt. Psy hodowlane powinny być kontrolowane za pomocą badaniu kału regularnie i odrobaczone co 1-2 miesiące. U psów biorących udział w zawodach czy wystawach powinny być odrobaczane 4 tygodnie po udziale w wydarzeniu. Zwierzęta przebywające na co dzień w domach, gdzie są osoby z obniżoną odpornością i dziećmi poniżej 5 roku życia powinny być odrobaczane co miesiąc i kontrolowane za pomocą badania kału.
Przed podróżą za granicę ze swoim pupilem, sprawdź czy nie jest to miejsce o zwiększonym ryzyku zarażeniem się pasożytami. Wówczas przed i po podróży należy odrobaczyć czworonoga. Przed podróżą zapoznaj się także z wymogami danego kraju co to preparatu przeciwpasożytniczemu oraz czasu jaki jest wymagany. Bez tego mogą nie wpuścić Cię do kraju a po sprawdzeniu nałożyć także karę. Psy dorosłe powinny być odrobaczane według schematu profilaktyki, który jest uzależniony od grupy ryzyka, w którym nasz pupil się znajduje.
W zależności od trybu życia można podzielić psy na cztery grupy ryzyka.
Grupa ryzyka A – Do tej grupy zaliczają się psy, które są pod stałą kontrolą na spacerach, nie mają kontaktu z innymi psami, nie mają styczności z miejscami publicznymi, surowym mięsem, dzikimi zwierzętami czy kałem obcych zwierząt.
Odrobaczenie tej grupy powinno być skierowane przede wszystkim przeciwko nicieniom i tasiemcom. Odrobaczenie powinno podawać się do 6 miesięcy. Alternatywą jest badanie kału co sześć miesięcy.
Grupa ryzyka B – Psy wychodzące na zewnątrz w miejsca publiczne pod stałym nadzorem (na smyczy), posiadające kontakt z innymi psami, nie spożywa surowego mięsa, nie ma kontaktu z dzikimi zwierzętami, nie zjadają padliny czy kału.
Odrobaczenie powinno odbywać się 4 razy do roku co trzy miesiące. Alternatywą dla odrobaczenia jest badanie kału co trzy miesiące.
Gruba ryzyka C – Psy wychodzące do miejsc publicznych, mające kontakt z innymi psami, od czasu do czasu spuszczane luzem ze smyczy. Zdarza im się zjeść surowe mięso bez obróbki termicznej lub inne odpady poubojowe. Zdarza im się zjeść kał innych zwierząt, ślimaki. Mają kontakt z dzikimi zwierzętami.
Odrobaczenie powinno bezwzględnie zawierać w sobie preparaty na nicienie i tasiemce. Odrobaczanie powinno odbywać się co 1-3 miesiące.
Grupa ryzyka D – Zwierzęta zjadające padlinę czy gryzonie, mające kontakt z kałem innych zwierząt, wychodzące bez nadzoru także w miejsca publiczne oraz zwierzęta przebywające na terenie endemicznego występowania tasiemca. Odrobaczenie powinno być 12 razy w roku co miesiąc.
Jeśli nie jesteśmy w stanie ocenić grupa ryzyka to psiak powinien być odrobaczony przynajmniej 4 razy w roku, co 3 miesiące. Badania pokazują, że odrobaczenie 1-3 razy do roku jest niewystarczające. Nie zapomnij o zachowaniu odstępu pomiędzy odrobaczeniem a szczepieniem. Odrobaczenie powinno odbyć się tydzień przed szczepieniem. Podanie odrobaczenia mogłoby zaburzyć przyswajalność i skuteczność szczepionki.
Ile trwa leczenie
Po wykryciu obecności robaków leczenie jest dobierane indywidualnie do każdego zwierzęcia, jak i wykrytych pasożytów wewnętrznych. To, co wpływa na częstotliwość podawania leków, jak i użytych tabletek to między innymi wiek czworonoga, stan zdrowia, status rozrodczy, środowisko w jakim pupil na co dzień żyje czy stosowana dieta. Nie każdy zdaje sobie z tego sprawę, ale to czy suka jest w ciąży czy karmi, to czy psiak karmiony jest surowym mięsem czy jakimiś odpadkami także ma znaczenie. Leczenie polega na podawaniu odpowiednich środków odrobaczających przypadku dużych inwazji mogą konieczne być także dodatkowych antybiotyków, leków osłonowych czy rozkurczowych.
Diagnostyka
Przede wszystkim, aby podjąć leczenie robaczyc muszą być do tego jasne przesłanki. Nie mówimy tu o cyklicznym i systematycznym odrobaczaniu, jednak o podaniu konkretnych już leków. Przede wszystkim należy wykonać badanie kału wraz z rozmazem, flotacją, sedymentacją a także inne badania, które zaleci lekarz weterynarii. Niezbędna będzie do tego świeża próbka kału. Przydatne mogą być także badania krwi, jeśli chodzi o pasożyty pozajelitowe, które mogłyby zagnieździć się w innych wnętrznościach czworonoga. Niestety wiele osób do dzisiaj twierdzi, że pasożyty da się zobaczyć gołym okiem i jeśli nie widać ich w odchodach to znak, że pupila nic nie gnębi. Niestety, jest to poważny błąd. Wiele jaj, larw nie jest widoczne gołym okiem, a żeby potwierdzić ich obecność potrzebne są dokładne badania kału. Oczywiście zdarza się, że niektóre robaki widoczne są gołym okiem, jednak to znak, że zarobaczenie jest już poważne.
Badanie to wymaga odpowiedniego pobraniu materiału i przekazanie do laboratorium w nienaruszonym stanie. W laboratorium sprawdzą próbki pod kątem wystąpienia robaków, jak i określą ich dokładny rodzaj, jeśli takie występują co pomaga wdrożyć dopasowane leczenie. Pamiętaj także, że każdy pasożyt ma swoja fazę rozwojową, która trwa nawet do kilkunastu dni, dlatego badanie, aby było jak najbardziej wiarygodne należy powtórzyć w odstępstwie dwóch tygodni. Po potwierdzeniu obecności robaków po zakończonym leczeniu warto jeszcze raz zbadać kał, aby sprawdzić czy dobrane leczenie było skuteczne. W celu zbadania kału należy dostarczyć próbę z minimum 3 dni do gabinetu weterynaryjnego lub bezpośrednio do laboratorium. Kał Powinien być zbierany świeży, trzymany w szczelnie zamkniętym pojemniku na kał dostępny w aptece w lodówce.
Coraz częściej także atakują psy nicienie płucne i podskórne, które nie bytują w jelitach przez co na badaniu kału nie wyjdzie ich obecność. Wówczas konieczne jest dodatkowe badanie brwi.
Jakie leczenie będzie najskuteczniejsze
Na rynku dostępne jest kilka różnych preparatów skutecznych na odrobaczenie, dzięki czemu każdy właściciel może wybrać taki, który najbardziej odpowiada mu sposobem podania. Niekiedy także nasz psiak nie może dostawać określonego preparatu przez problemy zdrowotne. Dostępne są pasty, tabletki, leki iniekcyjne oraz preparaty typu spot-on. Preparaty te będą różnić się od siebie także spektrum działania i tym, które pasożyty zwalczają. Niektóre będą skierowane jedynie przeciwko tasiemcom, inne nicieniom a jeszcze inne reszcie pasożytów.
Należy pamiętać, że odrobaczanie nie działa jak szczepionka. Nie działa przez określony czas chroniąc naszego czworonoga. Najlepiej dopytać lekarza weterynarii to najlepszy środek, dzięki czemu mamy pewność, że pasożyty zostaną wybite. Przy wyborze ważny jest wiek psa, jego ogólną kondycję i samopoczucie, choroby współistniejące, które mogą być przyczyną dla których dany preparat nie może zostać podany czy sposób żywienia i styl życia.
Preparaty przeciw pasożytom wewnętrznym
W walce z pasożytami wewnętrznymi, zanim dojdzie do inwazji na organizm i problemów zdrowotnych jest przede wszystkim profilaktyka. To ona zabezpiecza czworonoga przed niekorzystnym działaniem pasożytów. Na szczęście są różne formy zabezpieczania, dzięki czemu każdy znajdzie ten, który najbardziej odpowiada mu formą podania.
Preparaty typu spot-on – to preparaty najczęściej pakowane w formie pipet, która w środku zawiera płynny lek. Jego dawka dopasowana jest do wielkości czworonoga – do jego wagi, aby nie była zbyt mocna, ale także, aby przyniosła zamierzony efekt. Aplikuje się całą zawartość pipety bezpośrednio na kark czworonoga. Przed podaniem zwierzak nie powinien być kąpany dwa dni przed ani dwa dni po aplikacji. Najczęściej posiadają także dodatkową ochronę przeciw pasożytom zewnętrznym- najczęściej na cztery tygodnie. Jednak, aby ta forma była skuteczna trzeba ją dobrze zaaplikować więc nie
Tabletki – to najczęściej wybierana forma, ponieważ ma szerokie spektrum działania. Najczęściej obejmuje zarówno nicienie, tasiemce, włosogłówki i tęgoryjce czy lamblie. Większość tabletek można stosować już od szczeniaka. Moc tabletki dobierana jest to masy ciała czworonoga, najczęściej w mierze 10 kilogramów i dla tych mniejszych – 2 czy 3 kilogramowych. Jest to preparat doustny, często podaje się go na czczo, jednak w wielu przypadkach na ulotkach od producentów nie ma to większego znaczenia. Tabletkę można schować w jedzeniu czy smaczku, dzięki czemu chętniej zjadana jest przez czworonogi. Nie wszystkie niestety posiadają dobry i aromatyczny smak przez co dla wielu pupili jest niedobra i nie do zjedzenia, przez co podanie jej wcale nie jest tak proste.
Tabletki do żucia – to najlepsza forma podawania, ponieważ występują w formie pysznych, aromatycznych “ciastek” które chętnie zjadane są przez pupili, ponieważ są po prostu smaczne. Nie ma wówczas problemu z podawaniem tabletki, zmuszania do jedzenia i tych wszystkich nieprzyjemności i nerwów z tym związanych.
Pasty – preparaty w formie past podawane doustnie. Zazwyczaj działają na nicienie, tęgoryjce oraz tasiemce.
Zawiesiny – preparaty w formie zawiesiny do łagodna opcja, która może być stosowana nawet u małych szczeniaków. Mają one nieco zawężone działanie niż na przykład tabletki. Działają na kilka, mniejszych pasożytów jak włosogłówki czy tęgoryjce.
Skutki uboczne podawania leków przeciwpasożytniczych występują bardzo rzadko, jednak tak jak w przypadku innych leków mogą się zdarzyć, dlatego po podaniu obserwuj swojego pupila a w razie wystąpienia niepokojących objawów skontaktuj się z lekarzem weterynarii. Po podaniu leków na pasożyty zwierzęta mogą czuć się źle z powodu walki, jaka zachodzi w ich brzuchu pomiędzy aktywnymi składnikami leków a wzmożoną aktywnością robaków. Mogą pojawić się wymioty, biegunki, apatia, bóle brzucha. Widoczne także mogą być wydalające się z psa robaki. W przypadku mocnych inwazji i mocnego zarobaczenia konieczne może okazać się dodatkowe leczenie pod okiem lekarza weterynarii.
Nie należy preparatów podawać za często, ponieważ przyniesie to odwrotne skutki od zamierzonych. Zamiast jeszcze bardziej chronić czworonoga doprowadzimy do osłabienia silnej flory bakteryjnej jelit a dodatkowo możemy sprawdzić, że pasożyty uodpornią się na podawane leki. W sytuacji, gdzie faktycznie robaczyca się pojawi trudno będzie się jej pozbyć ogólnodostępnymi lekami przez uodpornienie
Czy właściciel/inni domownicy też muszą się odrobaczać?
Nie wszystkie pasożyty, które atakują nasze psy zagrażają także człowiekowi. Niektóre z nich skierowane są jedynie na psy, inne na psy i lisy, inne na inne zwierzęta, ale są też takie robaki, dla których nie ma to większego znaczenia. Wiele pasożytów zagraża także człowiekowi.
Dla bezpieczeństwa, kiedy w domu psiak ma robaki i poddawany jest odrobaczeniu najlepiej odrobaczyć także domowników i inne zwierzęta mieszkające w domu. Dlatego ważne jest systematyczne dokładne mycie rąk i pilnowanie kalendarza szczepień i odrobaczeń. Niestety nie da to 100% pewności, że zwierzęta się nie zarażą, ponieważ pasożyty mogą złapać wszędzie, ale systematyczne odrobaczanie z pewnością zadba o jego zdrowie i komfort a także i bezpieczeństwo opiekunów i innych domowników.
Kalendarz odrobaczeń
Odrobaczenie powinno wykonywać się regularnie w celu pozbycia się ewentualnych pasożytów. Niestety zwierzęta narażone są na nie wszędzie. Odrobaczanie jest szczególnie ważne w przypadku szczeniąt, gdzie trzeba trzymać się wyznaczonych terminów. Psy dorosłe odrobacza się raz na czas nie zapominając o podaniu tabletki czy innego preparatu. Szczeiakiodrobacza się do 2 tygodnie, rozpoczynając od 2 tygodnia życia aż do 2 tygodniu po odsadzeniu. Następne odrobaczanie podaje się po 4 tygodniach, aż do ukończenia szóstego miesiąca życia. Po ukończeniu 6 miesiąca życia należy psa odrobaczać jak dorosłego. Odrobaczanie to bardzo ważna część profilaktyki, która pozwala zapobiegać rozwojowi pasożytom, które od środka niszą czworonoga i wpływają na jego złe samopoczucie.
Odrobaczanie psa – kiedy i jak wykonać
Większość pasożytów jelitowych, i pozajelitowych, niestety przez długi okres czasu nie daje żadnych objawów klinicznych przez co żerują w pupilu przez jakiś czas zanim w ogóle zorientujemy się, że jest coś nie tak. Bardzo ważne jest profilaktyczne odrobaczanie, wybierając do tego środek, który najbardziej nam odpowiada – tabletki, spray’e, pasty czy zawiesiny. Ważne, aby pilnować czasu, który mija między poszczególnymi odrobaczeniem według grup ryzyka. Niestety psiak narażony jest na pasożyty niemal wszędzie i nie da się ich uniknąć, oprócz systematycznej profilaktyki.